Temat: Moja dawna miłość

Hej, jestem tu nowa, ale proszę o poradę sercową. Będzie trochę długo, no ale...

Mam 22 lata, a czuję się jak podlotek. 2 lata temu się pierwszy raz w życiu naprawdę zakochałam, i to z wzajemnością, praktycznie od pierwszego wejrzenia. Był to pewien A. Chociaż miałam przedtem chłopaków, nigdy nie czułam "tego czegoś", które tym razem się pojawiło. Uczucie wybuchło i zostaliśmy dość szybko parą, czy może raczej sympatiami, trudno to nazwać. Równie szybko związek się rozpadł - głównie przez moje napady zazdrości (dowiedziałam się, że A. zdradził kiedyś swoją byłą, co zdecydowanie nie pomagało w całej sytuacji), które on jeszcze podsycał sprośnymi żartami i flirtami wobec naszych znajomych, ale to niestety zgodne z jego naturą - robił tak podobno od zawsze i robi do teraz. Po rozstaniu jeszcze trochę próbowaliśmy ratować znajomość, w sumie prawie rok minął od poznania się, aż w końcu nagle kontakt koleżeński się urwał. Jak się okazało, A. znalazł sobie dziewczynę i zupełnie zignorował to, co było między nami i moje istnienie. Bolało, i to bardzo, podnosiłam się po zakończeniu tej znajomości długo... Odezwał się pół roku później, gdy przyszło nam pracować przy wspólnym projekcie. Było niezręcznie i służbowo, ale po paru miesiącach ten dobry i pełen emocji kontakt wrócił. On ma dalej tę dziewczynę, to chyba ósmy miesiąc ich związku, o mnie zabiega inny chłopak, do którego niestety nigdy nie poczułam aż tyle co do tego dawnego. Mimo to, nie umiemy przestać ze sobą rozmawiać. On opowiada mi o swoich problemach w związku i że myśli nad rzuceniem dziewczyny. Doradza mi, bym dała sobie spokój ze starającym się o mnie chłopakiem i snuje mi litanie na temat jego wad i tego, jak wiele więcej od tamtego A. mógł mi kiedyś dać. Dużą przeszkodą (albo błogosławieństwem) w tej znajomości są kilometry, bo A. zaczął studiować w innym mieście. Ale okazało się, że w ten weekend będzie w moim mieście. Zaprosił mnie z tej okazji na imprezę do swoich znajomych. Nie czuję się gotowa, by się z nim widzieć i spojrzeć mu jeszcze raz w oczy. On tego nie rozumie i przez to wybuchła kolejna kłotnia. Jednocześnie A. odmówił przyjazdu do mnie chociaż na kilka godzin, bo obawia się niezręczności i tego, że mogłoby do czegoś dojść, a "obecność znajomych będzie nas stopować". Nigdy nie współżyliśmy, ale pożądanie między nami zawsze było przeogromne. Boję się, że rzeczywiście trudno byłoby nam chociaż się nie pocałować.  

Jak uważacie, spotkać się z nim? Walczyć o niego? Minęło już półtora roku odkąd zakończyliśmy związek, a ja nawet nie umiem związać się z nikim innym, bo dzień w dzień od takiej kupy czasu myślę tylko o nim.