Temat: DDA - problem z tatą

Sytuacja wygląda tak, że już nawet nie chcę go ratować. Chcę ratować swoje zdrowie psychiczne. Po jego delirium tremens nie mogę patrzeć, gdy siedzi koło alkoholu. To ultimatum to nie byłby dla mnie szantaż emocjonalny, a wyegzekwowanie własnego komfortu psychicznego.

też mam ogromny problem z emocjami. Nie potrafie opanowac złości, denerwuje się o byle co. A jak przyjezdzam do domu rodzinnego to już w ogole... jest tyle niewyjaśnionych rzeczy, tyle sytuacji z ktorymi nie pogodzilam sie ani ja ani moj brat, ze jak tylko spotkamy sie w czworke na dluzszy czas wybuchy zlosci sa non stop... Ja bylam raz na terapii (wlasciwie tylko na kilku spotkaniach), ale kobieta chyba nie do konca wiedziala, jak ma to poprowadzic.

To nie miało być na zasadzie szantażu emocjonalnego tylko spokojnego uprzedzenia, że ja nie mam ochoty na wigilię w takiej atmosferze więc jeśli mam wybór - wybiorę spokojny wieczór w domu. Przyszłam się pożegnać z uśmiechem, jak gdyby nigdy nic i nie wszyscy się nawet zorientowali o co chodziło :)

Skoro tak to nie masz się co zastanwiac! Pogadaj najpierw z ciotką, a jeśli to nie poskutkuje to wyjdź z wigilii.

gdyby mój ojciec teraz znowu zaczął pić, to nie miałabym zmiłowania - żadnego.  zdarzało mi się nawet powiedzieć w zlości do mamy " a żeby ten dziad już zdechł " i jestem pewna, że płakać po nim nie będę

A daj spokój, ja mojemu już mówiła, że jak go zobaczę jeden jedyny raz z alkoholem to koniec, zero odwiedzin, nie istnieje dla mnie. To teraz jak zaczął popijać piwko rzucił mi przed twarz artykuł z gazety o udarze słonecznym i czuje się usprawiedliwiony. 

Ja myślałam, że jestem taka silna, bo uwolniłam się od ojca. W nocy przeczytałam tylko pierwszy post, a potem znów miałam koszmary z ojcem w roli głównej. Tym razem śniło mi się, że pobił mnie krzesłem, a potem spadł z balkonu. Na samą myśl o tym człowieku cała się zaczynam trząść. Mam takie różne nawyki, m.in. mam niemałą obsesję na punkcie kontroli nad wszystkim. Kiedyś sobie wmówiłam, że kiedy będę w całości kontrolować wszystkie sfery mojego życia, to przejmę też kontrolę nad ojcem i jego wpływem na mnie. Teraz jak coś mi wyjdzie nie tak, jak zaplanowałam, to najpierw zaczynam płakać, a potem od nowa mozolnie robię wszystko od nowa. 

Mój "ojciec" zrobił parę miesięcy temu taki podstęp:zadzwonił do mnie i płacząc przepraszał za wszystko, prosił, żebym przyjechała do niego, bo chce zacząć wszystko od nowa. Nie powiem, ucieszyłam się i-o święta naiwności-pojechałam do niego. Na wejściu wyzwał mnie tak, że wstyd to przytaczać i rzucił się z pięściami. Tyle dobroci od ojca alkoholika i degenerata.

Nie przewiduje jakiegokolwiek kontaktu z tym człowiekiem, chyba że w przyszłości zatańczę taniec szczęścia na jego grobie. Nawet jak mnie ktoś pyta, to mówię, że nie mam po prostu rodziców, bo ten człowiek nie zasłużył na miano ojca.

Trochę przeraża i trochę pociesza mnie ilość osób z takimi problemami.

Nie czuj się winna. Ultimatum jest dobre. nie musisz siedzeić i patrzeć na to wszystko. Jesteś wolna. Nie musissz też ratować po raz kolejny swojego ojca. Uaratowałąś go wtedy i co? On i jego rodzina mają to w nosie. Ratowanie rodzica to typowe dla dda/ddd. Nie rób tego.

Czasem mam wrażenie, że sporo alkoholików doszłoby do siebie, gdyby nie rodziny, które nie umieją przyznać przed sobą, że mają w otoczeniu pijaka. U mnie też jest taki jeden, który jak pójdzie w tango to żal patrzeć, ale wszelkie uroczystości u nich nie mogą się obyć bez alkoholu i zawsze kończy się tak samo. 

Moim zdaniem powinnaś pogadać z ciotką, że wigilia powinna być "czysta", powiedz jej i tacie, że jeśli pojawi się alkohol to Ty wychodzisz. Nie miej żadnych wyrzutów sumienia. To Twój ojciec i jest chory, ale w pojedynkę go nie zmienisz.

Mój ojciec nie pije kilka lat i generalnie wszyscy zachowujemy się tak, jakby problemu nigdy nie było. Po prostu wyrzuciliśmy to z głowy, "zapomnieliśmy", wyparliśmy to. Z jednej strony mi z tym dobrze, z drugiej strony wiem, że nigdy nie będę już taka, jak kiedyś. Straciłam tyle nerwów i tyle radości z życia, że to, co mam teraz, mimo, że jest dla mnie swego rodzaju błogosławieństwem (cudowny mąż, spokojne, dobre życie) i tak nie pozwala mi się cieszyć w 100%. Ogólnie nie wierzę w siebie, szybko się poddaję, ciągle mam poczucie beznadziejności, mimo że na kilku polach całkiem nieźle mi szło. Boję się angażować w trudne projekty, bo boję się, że im nie podołam, mimo że jestem w czymś - obiektywnie - dobra. Nie mam do siebie dystansu w paru kwestiach, tzn. bardzo szybko potrafię czuć się dotknięta czyimiś słowami, mimo że ktoś inny w ogóle by się nie przejął. Ja udaję, że się nie przejmuję, a potem pół nocy myślę, analizuję i zastanawiam się: czemu?

Ale tak, jak mówię: mój tata teraz nie pije, wyparłam z głowy złe wspomnienia, boję się, że teraz na taką terapię jest zwyczajnie za późno, że byłaby jedynie odświeżeniem złych wspomnień i rozdrapywaniem starych ran.

laliho, najgorsze jest to, że on wierzy w to, że to był ten udar, szuka usprawiedliwienia przede wszystkim u samego siebie. Tak sobie to wmówił, że pewnie święcie w to wierzy, cóż. Trudne jest życie z alkoholikiem w rodzinie, to takie naznaczenie już na zawsze. Jedno jest pewne: możesz zrobić, co w Twojej mocy, ale efekt niestety może być różny. Mam nadzieję, że niedługo się od tego uwolnisz od tego, tak jak napisałaś. Należy Ci się odpoczynek od tego wszystkiego.