Temat: dzieci w związku.

ja mialam lat 30 jak zaszlam sobie, po 3.5 roku zwiazku z facetem rok starszym. To byl po prostu TEN moment, oboje  to czulismy i wiedzielismy, decyzja byla jak najbardziej dobra. Drugie chcemy oczywiscie, ale to juz bedzie naprawde konkretny wydatek z dwojka, wiec musimy troche podreperowac sytuacje finansowa najpierw, wiec to jeszcze chwile poczeka. Czy za pozno? Nie wiem, moze... Troche sie bije z myslami. a Ty nie zachodz, bo inne zachodza, tylko pozwol sobie to POCZUC!

Autorko młoda jesteś.Poczekaj jeszcze z 3 lata,jajniki będą nadal pracowały.

Mam 27 lat i nie chcę mieć dziecka jeszcze przez najbliższe pięć, bo mi się po prostu nie spieszy.

Ja z moim mężem mieliśmy po 17 lat jak zaczęliśmy być razem, w wieku 19 lat zaczęliśmy się starać o dziecko (wiem, że wcześnie, ale zawsze chciałam być młodą mamą). Niestety nie udawało się przez kolejne lata, leczenie na niepłodność itp, aż wreszcie udało mi się zajść w ciążę i w wieku 23 lat urodziłam pierwszego synka. Drugi urodził się 1 rok i 8 miesięcy później. Chłopaki są w zbliżonym wieku i świetnie się ze sobą dogadują i bawią, więc mam luzik i czas na to żeby zająć się sobą, swoim rozwojem i karierą. Mam 31 lat, "odchowane" dzieci i czas dla siebie.  

My mamy po 25 lat, od prawie 7 jestesmy razem. On to dzieci chce od zawsze, i mnie meczy co najmniej codziennie, a ja mam inne rzeczy na glowie, i w ogole nie mam instynktu. Dzieci moze i sa fajne, ale ja dziecka nie potrzebuje poki co, nie ciagnie mnie do posiadania wlasnego. I nie chodzi tu o podejscie typu kariera jest wazniejsza, etc. Poza tym mam pewna chorobe, ktora jakby zmniejsza wydzielanie niektorych hormonow, wiec to pewnie dlatego :P

To i ja jeszcze coś dołożę do dyskusji po przeczytaniu całej naszej 'rozmowy'. Niestety co się dramatycznie rzuca w oczy to raczej przedmiotowe niż podmiotowe podejście do dziecka. Kiedyś widziałam fajny plakat pro-life 'Jestem dzieckiem, nie wyborem'. Wiem, wiem, jak się ma trudne życie, słabą sytuację materialną i inne specyficzne, wyjątkowe przeszkody to... ale nasi rodzice, dziadkowie mieli jeszcze trudniej i dziękuję im za to, że kariera nie była na pierwszym miejscu a nowe życie przyjmowali jako dar i naturalną konsekwencję tego, że się kochają. Teraz mamy parcie na posiadanie i dziecko świetnie wpisuje się w ten pęd posiadania. No bo jak to, mam już wszystko (karierę, dom, kasę, dobre auto, komplet dziadków do pomocy) ale dziecka jeszcze nie mam. I czasem ta chęć nie oznacza instynktu macierzyńskiego tylko jest chęcią spełnienia kolejnego punktu w programie 'moje zycie'. Wiem, trochę filozofuję ale takie są moje obserwacje, również tego co się dzieje wokół mnie. Znam takich, którzy mimo trudnych warunków mają cudne dzieciaczki, żyją skromnie i nie planują a czekają co się w przyszłości wydarzy i przyjmują kolejne życie. A znam tez i takich, co to nie mają dzieci bo mieszkają tylko na 2 pokojach i do sypialni trzeba by wstawić łóżeczko... teraz budują dom, rośnie jak na drożdżach ale póki co o ciąży ciężko bo już mają swoje lata... ona 40 a on skończy w tym roku 50... Ja też czekałam na odpowiedni moment. Aż w końcu zrozumiałam, że na dziecko nie ma odpowiedniego momentu.

U mnie sytuacja materialna była na samym końcu, mam na mysli tak zwane dorabianie się przed dzieckiem. Wiedzieliśmy, że przy dziecku też można sie czegoś dorobić, bo niby w czym dziecko przeszkadza? Fakt jest taki, że postanowilismy, że ja zajmuje sie domem i dziećmi ułatwił tą decyzję. Jak miałam 24 lata przestalismy sie zabezpieczać i powiedzielismy sobie, że jak ma być to będzie no i półtora roku pózniej zostalismy rodzicami. Niczego nie żałuje, teraz staramy się o 2, bo chcielismy żeby była 3 letnia różnica wieku. Zawsze chciałam być młoda mamą :)

Wiesz, po latach to kazdy rodzic powie, ze dziecko to byl dar, i ze nie zaluja niczego. Moje babcie np. mowia, ze one po prostu nie mialy wyboru.

a wiesz co musiałaby posprawdzac

wiem , że jeszcze potem miała 2 dzieci , jakos dozyła sedziwego wieku, nie była niedołezna , jak była starsza to mowiła ze cżłowiek to musi sie rusza/cos robic obojetnie co w domu , jakies sprzatania bo jak kosci sie zastaja to pozamiatane , zajmowała sie wnukami (miedzy innymi moja matka )  

to chyba troche indywidulana sprawa , jedni maja wigor i biegaja maratony w wiku 70 lata , a ile sie spotyka 20 latków i ich haslo : nie chce mi sie , wszedzie autem , do sklepu pare krokow autem to potem tak jest ze 50 lat i kiszka sie robi

po prostu nie znosze a zauwazyłam to tu na Vitalii takiego uogolniania jak kobita ma 30 lat to za stara na dziecko i w ogole do trumny niech sie kładzie ,jak dzieci to nic nie mozna robic , rozwijac sie etc  straszny obraz sie z tego wyłania , albo kazda tu robi mega kariere i pokonuje kolejne szczebelki w firmie od sekretarki po pania prezes etc  no to ok tu na dziewczyny to taka elita zadna nie robi na kasie/ jako  pani urzedniczka czy na poczcie 

ja sie zastanawiam gdzie w tym wszystkim faceci ? wszystko jest na głowie kobit ?