Temat: Kto tu jest dziwny?

Moja mama jest dość specyficzną osobą, mój brat podobnie. Od kiedy wzięłam ślub i wyprowadziłam się z domu (co zrobiłam zresztą na fali wielkiego zakochania w moim mężu - i dobrze zrobiłam, bo jesteśmy szczęśliwi) są wiecznie obrażeni, że do nich nie dzwonię, nie spotykam się, nie poświęcam im czasu (mój brat, mimo, że ślub wziął 6 lat temu, codziennie jest, nawet kilka razy, u mamy; do tego non stop daje rodzicom pieniądze, mimo że swoje wypalają w papierosach i ma do mnie pretensje, że ja nie daję, "a przecież tyle zarabiam" -> a jestem o 14 lat młodsza od brata, i owszem, dobrze zarabiam, ale przy okazji odkładam na mieszkanie, opłacam edukację itp.).

Owszem, nie dzwonię codziennie i nie spotykam się nie wiadomo jak często, bo:

1. Pracuję od 10-18 i jak wracam z pracy o 19 to nie mam ochoty do nikogo jeszcze jeździć, tylko zjeść, odpocząć, może trochę poćwiczyć.

2. Jestem w wieku "szkolnym" - staram się rozwijać i wolny czas chcę poświęcać na naukę i pasje.

3. Mój mąż jest dość hmm... nieogarnięty, jeżeli chodzi o obowiązki domowe, więc to ja codziennie dbam o jedzenie i ogólnie takie podstawowe domowe rzeczy. 

ALE DO RZECZY

Jeżeli ja się nie odzywam, oni się nie odzywają, jeżeli ja nie proponuję spotkania, oni nie proponują. Mimo, że kilka razy w ostatnim czasie (2-3 miesiące) proponowałam bratu żeby się spotkać, to mnie wyśmiał "phhh, ty sobie chyba żartujesz, te parę razy co proponowałaś w ostatnich miesiącach?" (oczywiście nie miał czasu, albo zapominał odpisać, albo nie wiadomo co jeszcze).

Moja praca w ich mniemaniu jest najwyraźniej zupełnie bezwartościowa (czasem pracuję dodatkowo w domu robiąc projekty), a to mój brat, który jest prawnikiem, jest najbardziej poszkodowanym, przemęczonym i zapracowanym człowiekiem, i tylko on ma prawo czuć się zmęczony ("ty jesteś zmęczona po swojej pracy? Nie rozśmieszaj mnie, ja po pracy w kancelarii to jestem dopiero zmęczony!" albo "x ma dzieci i jeszcze tyle pracuje, a znajduje czas na to, żeby do mnie zajechać!" - to nic, że on sobie specjalnie siedzibę firmy zlokalizował obok rodziców, żeby tam zachodzić na obiady i zostawiać im dzieci). 

Czasami po prostu jestem zmęczona, mam inne rzeczy na głowie i zapominam o jakimś głupim telefonie. Ale oczywiście sami nie wychodzą z inicjatywą, żeby zadzwonić, zaproponować spotkanie. 

Ostatnio miałam przez kilka dni zablokowany telefon (pomyliłam faktury) i nie mogłam dzwonić, to jak w końcu zadzwoniłam do mamy mówiąc, że ona też mogła by się czasem do mnie sama z siebie odezwać, to usłyszałam "ja? To jest twój obowiązek, ja dzwonić nie będę".

WTF?! Ja jestem jakaś dziwna czy co?

Mama chciałaby, żebym do niej dzwoniła codziennie, i oczywiście TYLKO JA MAM TO ROBIĆ, bo to mój obowiązek, brat chciałby, żebym też JA dzwoniła, i proponowała spotkania, mam wrażenie, że oboje sobie założyli kółko wzajemnej adoracji i chcą, żeby im trzymać palca w... a to ja jestem tą najgorszą, która nie dzwoni, nie chce się spotykać i w ogóle odcina się od rodziny - tylko dlatego, że żyję swoim życiem, nie chcę jeść niczyich obiadów, ani zostawiać komuś dzieci, a moja firma jest w zupełnie innej części miasta...

Mam dość huśtawki nastrojów mamy, która w czwartek się ze mną spotyka i jest wszystko super, a już w środę jest wielce obrażona, bo do niej nie oddzwoniłam po 15 minutach (musiałam przerwać, a potem wydarzyło się coś ważnego w pracy i zapomniałam, a już wieczorem był foch gigant).

(dodam jeszcze, że od podstawówki moja mama wyjeżdżała za granicę "do pracy" i przez wiele lat mieszkałam wyłącznie z ojcem, który też generalnie miał wszystko gdzieś)

Dobra, chaos, wiem, może mi trochę ulży przynajmniej.

Zastanawiam się czy nie iść do psychologa i się z tym wygadać i spokojnie omówić tej sytuacji, bo ja naprawdę wpadam już z tym w paranoję.