Temat: do mlodych matek 20-23

tak śpi nie cala godz. W tym czasie gotuje robię pranie . Bo z nią sie nie da ugotować ani dobrze posprzatac

O realy To może jeszcze pomnik postawić i na piedestał? Każdy kto ma dziecko ma tak samo. Jak w domu "dostajesz na głowę" to bierzesz opiekunkę i idziesz do pracy. Proste. Nie ma sytuacji, której by nie można zmienić. Trzeba tylko mocno chcieć. 

Cieszcie się, że macie zdrowe dzieci. Poważnie. To jest skarb, którego tak wiele osób nie docenia ...

A autorka "narzeka" już nie pierwszy raz. Nie wiem, może taki jej styl pisania.

Mąż Ci nie pomaga? Nic a nic?

Ja co prawda nie jestem młodą mamą  bo miałam 25 jak urodziłam, ale było planowane i no cóż miałam skończone studia. Binnqa ja uważam, że nikt nie ma obowiązku pomagać Tobie przy dziecku, bo to twoje dziecko, oczywiście wspaniale, jeśli babcie, czy inni krewni, to robią, ale prawda taka, że oni już swoje odchowali i może teraz nie mają już na to ochoty, takie życie. 

Zakupy można robić z dzieckiem, jest to męczące i wymaga pewnej logistyki ale jest możliwe, możesz wynająć opiekunkę na te 3 godziny, choćby raz na miesiąc, to na prawdę nie będą niesamowite koszta, ciężko uwierzyć, że nie stać was raz za czasu na to wyłożyć przy takich zarobkach.... a skoro babcia też od czasu do czasu zostaje z dzieckiem to czemu wtedy nie wyskoczyć do kina z mężem? Pytanie gdzie jest w tym wszystkim twój mąż, czemu on nie zostanie z dzieckiem, a Ty idź na zakupy, do kosmetyczki, spacer, do kina, bo przecież chyba nie pracuje od poniedziałku do niedzieli, od 8 00 do 20 00 ;)

U mnie sytuacja wygląda tak, że jedynie pomaga mi mąż, a właściwie nie pomaga tylko też opiekuje się dzieckiem, bo to w końcu tak samo jego obowiązek jak i mój, babcie póki co nie pomagają w opiece, bo nie chce, po prostu ciężko mi go jeszcze zostawić z kimkolwiek innym niż z mężem, też jestem czasem wykończona, po całym dniu, zwłaszcza jak syn jest marudny i pół dnia beczy, ale wtedy mogę liczyć na męża, który syna weźmie na spacer, tak żebym mogła sama w domu na chwile odsapnąć ;)

Po części rozumiem autorkę ale jak się człowiek decyduje na dziecko i nie ważne czy jest to wpadka czy planowane dziecko trzeba się liczyć z tym,że nasze życie się całkowicie zmieni i od teraz musimy się całkowicie poświęcić tej małej istotce i zajmować się nią 24 godziny na dobę.Ja też nie miałam lekko i pewnie większość matek jest skazanych sama na siebie.Fajnie jak można liczyć na rodzinę,że ktoś zostanie z dzieckiem żeby można było samej trochę odetchnąć.Ja też nie mam nikogo do pomocy.Dzieci zostawiałam z teściową tylko wtedy jak musiałam załatwić na przykład jakąś ważną sprawę urzędową lub miałam wizytę u lekarza.A nieraz nie było z kim zostawić dzieci więc musiałam brać je ze sobą,jechać autobusem z przesiadkami,bo wtedy jeszcze nie miałam prawka i było tak,że wyjeżdżałam rano a wracaliśmy późnym popołudniem wszystko po to żeby zawieźć głupi papierek do urzędu.Gdy zrobiłam prawko już mi było łatwiej.Potem zaszłam w trzecią ciążę,mąż był za granicą a ja sama z brzuchem i dwójką dzieci,co ja wtedy przeżywałam to masakra.Nieraz czułam się fatalnie ale musiałam jeździć po dzieciaki do szkoły,zawozić na jakieś zajęcia albo do lekarza.Potem zostałam z trójką dzieci sama,bo mąż przyjechał tylko na mój poród i znowu musiałam wszystko sama załatwiać i to jeszcze z noworodkiem.Teraz jak o tym pisze,to sama się dziwie,że dałam radę,chociaż nie raz było tak,że miałam dosyć i teraz też są takie momenty ale to mija.Teraz mieszkamy razem z mężem i dziećmi za granicą i nie możemy sobie pozwolić na jakieś wyjścia,bo po prostu nie ma z kim dzieci zostawić.Ale gdy przychodzi weekend jedziemy razem na rowery,na jakieś imprezy wycieczki i to jest ten super czas spędzony z rodziną.Myślę,że powinnaś docenić te chwilę spędzone z dzieckiem.Dzieci szybko rosną i przyjdzie pora,że odzyskasz trochę wolności.Nie ma co narzekać,bo przecież nie musisz siedzieć z dzieckiem tylko w domu,można gdzieś wyjść,coś wspólnie zrobić.To nie jest tak,że jak się ma dziecko,to tylko w domu się siedzi ale to wszystko zależy od nas jakimi my jesteśmy rodzicami.Mój najmłodszy ma prawie dwa lata i nie raz chce mi się płakać,że on tak szybko rośnie,zaraz idzie do przedszkola,a ja do pracy.Z jednej strony się cieszę z drugiej,to myślę,że jeszcze nie raz za tęsknie do tego "siedzenia w domu"

będę mamą za chwilę, planowaliśmy dziecko, poszłam dlatego na magisterkę zaocznie i moja kuzynka jest pierwsza do opieki nad małą :D i zostają jeszcze moi rodzice, jego rodzice wszyscy zaoferowali pomoc jak dowiedzieli się o ciąży

Moja ciąża była planowana a dziecko zdecydowanie zmieniło moje życie. Mała potraf dać popalić. Niestety bycie  z dzieckiem  cały dzień w  domu bardzo męczy psychicznie. Obecnie jestem z małą w domu a wychodzę kiedy mąż wróci z pracy, lub kiedy moja mama lub teściowa zgodzi się zająć dzieckiem. Ogólnie nie ma z tym problemu. Sama z chęcią wyszłabym z małą, ale jestem w drugiej ciąży i nie mam jak znieść wózek a w klatce nie mogę go zostawić,bo nie ma miejsca na to. Zanim zaszłam w drugą ciążę było trochę lepiej, jeśli chodzi o rozkład dnia, bo codziennie byłyśmy na spacerze i miałam lepszy humor niż teraz. Cóż siedzenie w domu nie wpływa na mnie dobrze.Rodziców staramy się z mężem nie wykorzystywać. Czasami np. teściowa spyta małej (mała jeszcze nie mówi) kiedy pójdą na spacer a ja się bardzo wtedy cieszę :D Natomiast mój mąż sam może się zająć dzieckiem,lubi to,więc nie narzekam. Zgodzę się, że fajnie jest jak ktoś np. z rodziny zajmie się maluchem i można wreszcie zrobić coś na spokojnie,ale niestety nie zawsze tak jest. Jeśli proszę teściową czy mamę lub kogokolwiek innego o pomoc to zawsze staram się dostosować do kogoś. W końcu rodzice mogą mieć inne plany. No i nie zakładam z góry, że dziadkowie muszą opiekować się wnuczką zawsze kiedy my tego chcemy (nie sugeruję, że autorka tak robi).

No moze zalezy, ale jak ktos tak potrzebuje czegos wiecej to powiniem sie zastanowic przed ciaza czy to bedzie mozliwe i realne. Moze pouladac sobie i zaplanowac tak zeby bylo, ale jak sie nie da to zastanowic sie czy wogole miec to dziecko, czy moze poczekac czy jak. Troche nie w porzadku, ze ktos ma pretensje do rodziny, ze nie pomagaja.Alew w koncu to nie ich dziecko, nie maja takiego obowiazku.

Zakupy z dzieckiem też da się zrobić czy pranie czy cokolwiek innego. Dziecko też śpi czasem, bawi się, maluje. Sama zajmuję się 2 dzieci i jest czas na wszystko, gotowanie, sprzątanie itp. Czasem są przeboje ale to normalne. Jak się ktoś decyduje na dziecko to czemu inni mają je wychowywać???? Mama może ma już dość dzieci bo swoje odchowała, może jej też nikt nie pomagał. Owszem fajnie jak mama pomaga ale mamy są róże, jedne chcą pomagać inne nie. W każdym razie nie powinno się ich za to krytykować. Decyduję się na dziecko to z mężem je wychowuję.

Ty chyba nie umiesz czytać ze zrozumieniem, ja nie mam pretensji do nikogo !!! po prostu napisałam że nie mam wsparcia i to wszystko