Temat: do mlodych matek 20-23

Mam 22 lata i 2,5 letniego synka.Mieszkałam u rodziców z synkiem 1,5 roku. Często zostawiałam synka pod opieką dziadków na noc. Wychodziłam dopiero wtedy kiedy zasnął. Czasem tylko do koleżanki obok w klatce , a czasem z facetem który przyjechał z zagranicy do jakiegoś kina,czy imprezkę. Często miałam wyrzuty sumienia, ale mama mówiła,żebym korzystała do póki ich mam. Raz też przyszli teście zostali z synkiem na sylwestra. Teraz  mieszkam z przyszłymi teściami. I czasem sami zabierają bąka do sklepu,czy zostają kiedy my chcemy coś kupić. Nie ma żadnego problem. Może faktycznie twój partner za mało zajmuje się dzieckiem. Wygoń ich razem na spacer czy plac zabaw a wtedy ty masz tą godzinkę na zakupy w sklepie. 

Ja aktualnie mam 23 lat mam 10 miesięcznego synka ciąża nie planowana :) i rzeczywiście po urodzeniu dziecka można powiedzieć że świat no wywraca się kompletnie do góry nogami.. Nowe obowiązki które trzeba przyswoić i ogarnąć , w tym wszystkim trzeba znaleźć jeszcze czas na dom , zakupy czas dla partnera dla nas a gdzieś na końcu dla siebie .. Ja cały tydzień z dzieckiem jestem sama narzeczony pracuje w innym mieście nie ma go cały tydz jest w weekendy .. Moja mama owszem gdy mam taka potrzebę załatwienia jakiś spraw zostaje mi z dzieckiem nigdy nie robi z tego problemu ale ja staram się nie nadużywać tego przywileju bo sama jestem zdania że to moje dziecko i ktoś nie ma obowiązku opiekować się nim bo ja bym chciała odpocząć itp...  Ja sama jestem młoda i często brakuje mi rozrywki , odpoczynku i tego żeby czasem wyjść do ludzi ale nikt nie gwarantował mi że macierzyństwo to łatwa praca bo tak nie jest i mówię to z pełną świadomością.  musisz nauczyć się funkcjonować  razem z dzieckiem bo tych obowiązków nikt za ciebie nie zrobi... 

tez bym się pod tym podpisała, choc mam prawie 30 lat

mam dziecko, żyje inaczej, jak wychodze  to najczęściej z dzieckiem, im starsze, tym wygodniej. Do kina nie chodze,niedługo idziemy do teatru i zostawie pewnie babci jednej lub drugiej, nie wykorzystuję nikogo do opieki, nawet do fryzjera chodze z dzieckiem i dobrze nam  razem

Doceń,że masz tylko jedno dziecko.Wspominam te czasy z rozrzewnieniem,było tak łatwo

Mam 22 lata i półtoraroczną córeczkę, która zdecydowanie nie była planowana. Wywróciła moje życie dość mocno, ale daję radę - studiuję i staram się spełniać na różnych płaszczyznach.

Mieszkam z tatą, który stara się mi pomagać, przede wszystkim finansowo, bo studia dzienne... Ojciec małej niestety nie dorósł do bycia jej ojcem, więc nie mogę na nim polegać.

mam 27 lat i nie mam dzieci ale mój teść ciągle dopytuje kiedy dziecko bo chce się nim zajmować i nie jest to raczej pusta obietnica bo bardzo dużo zajmował się dziećmi dwóch sióstr mojego męża i nadal zajmuje, często zabiera dzieci sióstr na wycieczki, do kina, na basen...no taki dziadek z niego, że uwielbia zajmować się wnuczętami...więc pewnie miałabym w nim oparcie:D ale to zależy od człowieka - ja nie lubię zajmować się cudzymi dziećmi - raz na jakiś czas spoko ale nie chciałoby mi się męczyć zbyt często więc rozumiem, że rodzicom i teściom też się może nie chcieć. Jedni lubią dzieci i czerpią przyjemność z przebywania w ich towarzystwie a inni nie;)

Wy chyba sobie nie zdajecie sprawy z tego, że nie wystarczy "chcieć" dziecka, trzeba je też wychować. Nikt nie zrobi tego lepiej jak dorosła, odpowiedzialna i ogarnięta życiowo osoba. W wieku 20 lat to można mieć doświadczenie w podrabianiu zwolnień lekarskich do szkoły. W tym wieku to człowiek sam do końca nie jest wychowany, więc nie ma co mówić o próbie wychowania małego dziecka. To jest istna paranoja! Potem ogarnia mnie przerażenie, gdy idąc koło szkoły podstawowej słyszę z ust 7-latków tak niecenzuralne słowa, których ja sama nie wymawiać, widzę jak za krzakami palą fajki i słyszę przerażające historie o tym, że te dzieci kupują w monopolowym jabole! To nie wymysł mojej wyobraźni, tylko prawdziwe historie. Tak właśnie dzieje się, gdy matka i ojciec albo nie wiedzą jak wychować dziecko, albo nie mają na to czasu. Nie ma co piękne nam społeczeństwo rośnie.

I jestem matka, mam 14 miesieczne dziecko, mialam starsze, ale juz nie :( i jestem w 20 tc.Maz caly dzien w pracy i zadne babcie ani nikt nie pomaga i zyje, nie jestem nieszczesliwa ani nie wariuje.

Powiem Ci tyle, kto tu ma pretensje? ja tylko napisałam jak wygląda sytuacja u mnie, jeśli babcia by mi odmówiła to ok, ciągnęłabym dziecko za sobą.  Ale jesli mam ważną sprawe do załatwienia w urzedzie, w godzinach wieczornych mam coś ważnego zrobić, albo chociaż skonczyć pisać pracę na studia to nie obraziłabym się gdyby ktos mi pomógł. Nie wiesz jakie jest moje dziecko a czasmi jest tak nieznosne i niegrzeczne ze nic nie pomoże i nic się nie da zrobić jeśli ty coś robisz a ona ci wychodzi na głowe wyłącza laptopa. Nie każdy ma mozliwość zrobienia czegoś kiedy dziecko śpi lub wróci mąż.

binnqa  ja cie rozumiem, ze jest ciezko, kazde dziecko takie jest, nie jest twoje wyjatkiem, ale jakos musisz sobie radzic i zmienic nasdtawienie do tego wszystkiego.Fajnie jak ktos by sie zajal, ale jak widac nie ma takiej mozliwosci wiec trzeba sie z tym pogodzic.

Nie wiem w jakim jest wieku.Wogole nie ma drzemek?