Temat: Utracona miłość ;-(

Jestem zmuszona prosić o damską radę w mojej sprawie, pierwszy raz kompletnie nie wiem jak postępować.

Przepraszam za tasiemca ale chciałabym dokładnie naszkicować sprawę żeby było wszystko jasne.

Chodzi o moje byłego M. Na początku popełniłam wiele błędów on również, ale to ja byłam głównym winnym rozpadu naszego ponad 3 letniego związku.
Kiedyś byłam straszną egoistką i najlepiej czułam się w samotności, właściwie to on cały czas o mnie walczył a ja podchodziłam do tego w sposób "pewnie i tak nie spędziłabym z nim reszty życia skoro to nasz pierwszy związek".
Nie przywiązywałam dużej wagi do swojego wyglądu i ubioru, nie byłam nie zaniedbana ale ubierałam się słabo i ważyłam o wiele więcej niż teraz. 
Kiedy w końcu związek się rozpadł dostałam olśnienia.
Mam wrażenie że wcześniej to nie byłam ja, tylko jakaś inna osoba, zupełnie nie rozumiem dlaczego tak się zachowywałam i dlaczego do wszystkiego miałam olewający stosunek. 
Nie mogłam się pozbierać po jego utracie, starałam się pracować nad sobą jak najwięcej ale on cały czas mi siedział w głowie.Podczas czasu kiedy nie byliśmy razem ani razu nie próbował się ze mną skontaktować (po za jednym jednym który będzie niżej). 
Żył swoim życiem, spotykał się z koleżankami, wyjeżdżał na wakacje, wycieczki czułam że nie odczuł tego rozstania tak jak ja.
Przez pierwsze 4 miesiące nie było dnia żebym za nim nie tęskniła.
Postanowiłam zmienić również swój wygląd, zadbać o siebie ogarnąć się i znaleźć sobie kogoś innego.Myślałam w ten sposób że : jestem młoda jeszcze czeka mnie miłość, jak kogoś poznam to zapomnę o M. 
Tak z każdym utraconym kilogramem miałam coraz większe powodzenie ale ja po prostu nie mogłam..
Nie wiem jak to wytłumaczyć, brzydziłam się po prostu jak jakiś facet próbował się do mnie zbliżyć.
Bez przerwy porównywałam każdego do M. i zwracałam uwagę tylko na tych którzy są w jakiś sposób podobni do niego fizycznie.
Wracałam z randki i wyłam w poduszkę, serio czy to możliwe żeby uświadomić sobie że się kogoś kocha po rozstaniu?
Każda moja myśl o przyszłości była związana z nim, sprawdzałam regularnie jego portale społecznościowe i starałam się na niego "przypadkowo" wpadać.Nic z tego. 
Doszłam do tego momentu że wolałabym nigdy go nie spotkać tylko żeby usunąć go z głowy.
W końcu nadeszły moje 20-ste urodziny i po ponad 6 miesiącach milczenia wysłał mi wiadomość z życzeniami. Szczerze nie spodziewałam się tego i w tamtym czasie to właściwie czas zaczynał leczyć rany.
Postanowiłam mu podziękować i wtedy sam zadzwonił. W momencie w którym usłyszałam jego głos wszystko wróciło, zrobiło mi się słabo i serio zrobiłabym wszystko żeby go odzyskać.
Napisałam mu wszystko co czuje to że się zmieniłam nie tylko fizycznie i że rozumiem tamte błędy, ale on podchodzi do tego neutralnie. 
Od prawie 2 tygodni (od kiedy się odezwał) codziennie staram się z wszystkich sił go odzyskać.
To nie wygląda tak że zachowuje się jak wariatka ale staram się zawsze służyć mu pomocą, dzwonię, piszę proponuje spotkania, interesuje się nim, staram się uczestniczyć w jego życiu, zaskakiwać go i sprawiać radość. Robię dla niego przysługi i jestem zawsze wtedy kiedy mnie potrzebuje. Ale to nie skutkuje!.. 
On nigdy nie pisze, nie dzwoni nie odzywa się do mnie pierwszy.. kiedy ja to zrobię to odpowiada i nie wyglądają to jak odpowiedzi od niechcenia czy przymusu. Widzę że czerpie z tego jakąś przyjemność i radość.. 
Traktuje mnie jak zwykłego dobrego znajomego bez większego zaangażowania. Czasami zdarza się że odpowiada po dłuższym czasie albo podczas rozmowy czy spotkania niespodziewanie wcześniej wychodzi żeby zrobić coś innego. 
Czuję się z tym okropnie i nie wiem czy mam się dalej starać i biegać za nim.. jestem pewna że gdybym teraz po prostu przestała się do niego odzywać on zrobiłby to po bardzo długim czasie albo wcale i to mnie boli. Nie wiem jak mam do niego dotrzeć, boję się mu napisać że go nadal kocham skoro nie widzę z jego strony "takiego" zainteresowania.
Każda moja próba komplementowania go czy poderwania kończy się z jego strony albo brakiem odpowiedzi albo wyminięciem tematu.Proszę dziewczyny powiedzcie co ja mam dalej z tym zrobić? Teraz myślę o nim jeszcze więcej i mam wrażenie że z każdą rozmową kocham go jeszcze bardziej ale czuję się poniżana kiedy on nie odwzajemnia moich zalotów i nie angażuje się tak jak ja.. co byście zbiły na moim miejscu?