Temat: facet- chce się wygadać

Jestem z moim facetem od roku, on ma 25 lat ja mam 22. Znamy się już prawie trzy lata. Na początku to on za mną biegał, ja ni chciałam, potem on miał sporo podbojów miłosnych, ja szamotałam się między jednym facetem a drugim, ale cał czas byliśmy w przyjacielskich relacjach, potem on wyjechał za granicę, gdy wracał, poprosił żebym wyszła po niego dworzec i jak w romantycznej bajce, zaiskrzyło i dwa tygodnie po byliśmy już razem.

Ale wcale różowo nie było, studiowaliliśmy w dwóch innych miastach, ja zaocznie on dziennie, widywaliśmy się raz w tygodniu, na godzinę, dwie i co gorsza najczęściej u jego znajomych, nigdy sami. Z czasem zaczęłam mieć tego dosyć, chciałam się rozstać, więc on próbował to ratować i przyjeżdżał do mnie. Poprawiło się, ale z czasem znowu miałam wrażenie, że on już mnie zdobył i starać się nie musi. Ja za to od początku stawałam na głowie żeby mu dać wszytko: wsparcie gdy miał problemy w pracy, na studiach w domu, małe prezenciki jak się widzieliśmy, wszystkie obiadki, śniadania kolacje jak był u mnie fundoeałam i robiłam ja, jego wkład to jakieś lody, czy owoc, plus dojazd do mnie ( ok 12 zł w dwie strony). Potem ja miałam ciężki okres, umarł mój tata, on był wtedy przy mnie, chociaż dwa dni po śmierci pojechał do znajomych na urodziny. 

Potem wakacje, dalej stagnacja, moja frustracja, gdy ja smsa nie napisałam nie odezwał się do 17-18, znajomi najważniejsi, a ja dalej, kucharka, sprzątaczka, pupilek wśród jego znajomych i kochanka. Potem wyjechałam na kolonie jako opiekun, poznałam tam faceta, był tam ratownikiem, studiujemy na tej samej uczelni i to ja załatwiłam mu wyjazd, zaiskrzyło między nami. Mój chłopak to zauważył i zaczął się bardziej starać.... do czego sam się potem przyznał. Odpuściłam znajomość z ratowniiem na rzecz związku. Było lepiej, rzeczywiście starał, si, zmienił w sobie sporo, razem wchodziliśmy, spotykaliśmy się, uwierzyłam że znajomi nie są dla niego ważniejsi niż ja. 

Teraz znowu zaczął si rok akademicki, ja już dojeżdżam na studia, dla niego.... po to żeby się widywać częściej. Przed wczoraj się pokłóciliśmy, musiałam pojechać na wycieczkę w góry w ramach uczelni, umówiliśmy się że przyjdzie po mnie na dworzec, myślałam, że pójdziemy do mnie i razem odpoczniemy, bo wstaliśmy oboje po 5 rano (on jechał na studia) i byłam bardzo zmęczona, ale nie.... on chciał iść do znajomych, mimo że w tym tygodniu widzieliśmy się razem raz, a on ze znajomymi już po raz 3. Znowu wszystko wróciło, strach że będzie tak jak rok temu, do tego doszły jeszcze jego problemy w pracy, którymi sie strasznie frustruje, ja się po prostu boję że nie będziemy szczęśliwi, wiecznie będzie jego brak czasu (oboje mamy dużo zajęć, ale on jest bardzo niezorganizowany), jego brak zaangażowania, no i jego znajomi. Jestem zmęczona, nie chce się rozstawać, bo go kocham, ale ja już nie mam siły. Co zrobiłybyście na moim miejscu, a może po prostu przesadzam?