Temat: Facet z lękami

Myślę,że powinien brać leki przeciwlękowe i pójść na psychoterapię... Ale musi sam chcieć, bo inaczej to nie ma sensu.

Problem w tym, że może przez chorobę nawet go nie poznałam takiego jakim jest. Nie planuję go zostawiać, kibicuję mu i staram się jak mogę, ale faktem jest, że do tej pory byłam dosyć samolubna i ten związek to dla mnie zmiana o 180 stopni, gdzie Jego potrzeby stawiam zawsze na pierwszym miejscu, ale brakuje mi trochę bycia równie ważną w związku. Bo jednak nasze spotkania oraz to, co robimy jest wszystko ustawiane pod niego.

Ale psycholog to nie lekarz, a sprawa jest na tyle poważna że powinien to z lekarzem skonsultować. Jak dla mnie ta obawa odrzucenia jest w jakimś tam stopniu zrozumiała (jeżeli widział taki schemat i ma to zakodowane w głowie), ale jednak ukrywanie swojej choroby i odmowa leczenia są kolejnym objawem tego, że dobrze nie jest. Nie wdawałabym się z nim w polemikę, tylko zapewniła że Ty się od niego nie odwrócisz jeżeli zacznie się leczyć, a o lekarz nie będę z nim dyskutować ja, tylko lekarz. Może w ogóle nie będą potrzebne i psychiatra go odeśle do psychoterapeuty (to jednak coś innego niż psycholog). Bałabym się po prostu, że będę "współuzależniona" w jego obsesji i że jego stany lękowe będą coraz mocniej determinowały moje życiowe plany. A jak mimo ultimatum się nie zacznie leczyć to bym się z nim rozstała. Pewnie bym ryczała w poduszkę w analogicznej sytuacji, ale lepsze to niż płakać potem jak jego choroba Ci się zacznie udzielać.

Broni się przed lekami jak tylko może jeśli chodzi o specjalistyczną farmakologię. Za to stoperan (bo ten pęcherz) czy tabletki uspokajające (których bierze po 6-8 przy każdej podróży i tłumaczy, że są ziołowe, więc można) łyka w przerażających ilościach.

z Twojego opisu wynika jasno, że bardzo pilnie potrzebuje dobrego lekarza+terapii psych. Prawdopodobnie uzupełniemiem będzie farmakotetapia. Ostatecznoscią moze byc terapia na oddziale psychiatrycznym z dziennum pobytem (oddział otwarty). musisz byc silna jesli Ci na nim zalezy i postarać się pomoc mu.

Nie lubię działać na zasadzie 'zrobisz coś albo...' bo wiem jak mu ciężko. Wstyd jest mu nawet przede mną, a on bardzo przejmuje się opinią innych, co również spowodowane jest chorobą. Masz rację, że jest bardzo ciężko, bo już kilka razy miałam sytuację, że nalegał, że odprowadzi mnie na pociąg, po czym przed wyjściem zamykał się w toalecie z powodu choroby i w efekcie spóźnialiśmy się na kolejkę oraz wszystko, co miałam tego dnia zaplanowane.

Poza tym, jak mam mu to powiedzieć?

Że jego dotychczasowe starania nic nie dają, kwalifikuje się na leczenie i bez leków nie da rady. 

To brzmi strasznie i w głębi gdzieś tam wiem, że on ma tego świadomość, ale odkłada to z obawy, że ktoś się dowie.

przepraszam za bezpośredniość - uprawiacie seks ? no bo przeciez czlowiek się bardzo brudzi w trakcie - te wydzieliny i płyny wszelakie ( bron boze, nie pytam zlosliwie ). 

w koncu ktos zauwazy, albo z przemeczenia zacznie zle wykonywac swoja prace ( ile mozna wstawac o 3 rano )...a jak sie np. w pracy czyms obleje? to jest na tyle specyficzna przypadlosc, ze nie da sie, na dluzsza mete, tego ukrywac przed wszystkimi.

Wprost, tak jak napisałaś, dokładnie tak - że widzisz jak się stara walczyć z chorobą, ale to jest już na tyle poważne i nasilone, że jego samodzielne starania mimo najszczerszych chęci nie są wystarczające, powinien dla własnego (I Twojego też przy okazji) dobra skonsultować się z psychiatrą i liczyć się z tym, że ten może przepisać mu leki. Nie wiem, może jestem bezduszna, ale po prostu miałam z racji studiów i praktyk styczność z ludźmi w podobnych sytuacjach. A potem przychodzili żeby im napisać pozew o separację albo rozwód i opowiadali jak partner im zmienił życie w piekło, wyniszczył ich psychicznie, zaraził paranoją i każdy aspekt życia podporządkował swojej chorobie. Ważniejsze od związku było potem kultywowanie swoich (przepraszam za wyrażenie, ale inaczej tego nazwać nie można jak ktoś odmawia leczenia) wariactw. Miałam też koleżankę w podobnej sytuacji (jej chłopak miał niekontrolowane napady agresji na tle nerwowym), związek skrajnie toksyczny, była wrakiem człowieka, a jak z nim w końcu zerwała to sama się nadawała na terapię. I wydaje mi się, że czasem się nie da inaczej niż "zrobisz to, albo". On ewidentnie nie myśli już zupełnie racjonalnie - żaden racjonalnie myślący człowiek nie szykuje się do pracy 3 godziny, nie łyka nałogowo leków - nie łudziłabym się, bierze je na emocjonalnym tle, prawdopodobnie jest od nich uzależniony bo mu zapewniają względne poczucie bezpieczeństwa, nie ma takiej obsesji na punkcie bycia ocenianym przez innych. Więc tu nie ma co się odwoływać do racjonalnych argumentów i przekonywać.