Temat: Kompulsy...?

Na Twoje pytanie Ci nie odpowiem, bo nie znam się na tym na tyle, by jakkolwiek się wypowiadać w tej sprawie. Ale chcę Ci powiedzieć, że Cię rozumiem, współczuję Ci i życzę z całego serca, żebyś odnalazła spokój i radość w życiu. Mam nadzieję, że terapia i leki (bo zakładam, że będzie Cię to dotyczyć) pozwoli Ci na normalne funkcjonowanie, bez depresji, lęków, obaw. Wiem, co czujesz. Trzymaj się ciepło. 

A co do wagi, ważysz bardzo dobrze.

Nie wiem ile masz lat ale ja niestety tkwie w tym bagnie juz 15 lat,mam ponad 30.Byly lepsze I gorsze czasy.Kiedys wazylam 65 kg I schudlam do 53 I dalej bylam nie zadowolona z wygladu.Kompulsy to u mnie problem I niestety nie moge sobie  z tym poradzic.Potrafie nie jesc prawie nic pozniej zaczynam jesc bardzo zdrowo I uwazam na kalorie I wystarczy ze mam gorszy dzien np.stres w pracy zaczynam sie objadac na maxa.Tak pare dni pozniej wyrzuty sumienia I znowu glodowka I tak wkolo.Ja mam 164 cm I teraz jakies 57 kg bo niestety przytylam.Staram sie cwiczyc chodzic na silownie z czasami gdy dopadnie mnie kompuls mam ochote wogole nie wychodzic z domu tylko jesc I jesc az do bolu.Za kazdym razem postanawiam i przysiegam ze to ostatni raz ze juz wiecej nie bede sie objadac I niestety znow mnie dopada....ach ciezka sprawa.Potrafie jesc w ukryciu zeby nikt nie widzial ile potrafie zjesc a przy innych jem wzorowo w pracy mnie chwala,  zazdroszcza ze jem tak zdrowo (bo w pracy naprawde jem bardzo zdrowo) zeby tylko wiedzieli o mojej chorobie ...bo to niestety juz jest u mnie uzaleznienie! trzymaj sie I zycze powodzenia!

To nie jest bulimia nietypowa, ale jeden z typów bulimii. 
Ja miałam bulimię "klasyczną" (tzn. wymiotowałam, przeczyszczałam się), potem sportową, później jeszcze tryb głodówka-napad, a potem czyste kompulsy.
Wyszłam z tego sama, bez pomocy psychiatry, bo po pierwsze było mi wstyd, po drugie uważałam, że nie mam dużego problemu, a po trzecie wizyty dużo kosztują.

Jak masz jakieś pytania, to napisz wiadomość.

Ja również mam tak, że jem bardzo zdrowo, a przy pierwszej stresującej sytuacji po prostu mam napad. Teraz, od 5 dni siedze w domu i jem (po pięciu dniach niejedzenia). Najbardziej wkurza mnie moja mama, która ma nadwage/otyłość. Ona mówi "jedzenie to twoja sprawa, to ty o tym decydujesz". Jak widze jak ona sie objada tymi słodyczami to mam ochotę jej coś zrobić. Często jest tak, że ide do kuchi przygotować sobie coś dietetycznego, a w lodówce widze niedrowe rzeczy, po prostu nie wytrzymuje i wyrzucam do kosza. Tak, marnuje jedzenie i pieniądze, ale nie moge patrzeć jak moja mama sie obżera. Kiedyś zostawałam z dziadkami, kiedy wyjezdzała do Niemiec (ze względu na moją chorobie juz nie wyjezdża) u dziadków zawsze chudłam. Kiedy jestem z mamą (wychowuje mnie samotnie) zawsze sie obżeram jak ona i mnie już to po prostu wkurza. Dzisiaj jej powiedziałam "albo jedzenie, albo ja", zabrałam jej batonika, z nerwów sama go zjadłam. Nie chce jej za to wszystko obwiniać, ale widzicie, że przynajmniej 50% winy leży w niej samej. Jedzenie ruinuje nam życie. 

Nie znam się na tych tematach, ale życzę powrotu do zdrowia!

szkoda, że nie masz wsparcia u swojej mamy bo to pomaga. Ja wyszłam z ed również sama mimo zapisanych leków uważam, że nasze zdrowie psychiczne zależy głównie od nastawienia :) życze powrotu do zdrowia i wytrwałości :)