Temat: Zdrowa Rywalizacja Punktowa - cz. 20: 01.01-2.02

Zawsze byłam pulchna ale rodzice byli i są szczupli. Babcia mnie dokarmiała po cichaczu, za ruchem nie przepadałam. Żeby było śmieszniej to mi babcia najbardziej wypomina że jestem gruba. Schudłam dzięki diecie i ćwiczeniom do 66 kg w klasie maturalnej. Moja najniższa waga to 62kg (przy wzroście 168), najlepiej czułam się w wadze 64kg. Przeprowadziłam się do dużego miasta, po jakimś roku wprowadził się do mnie mój obecny mąż i jakoś waga po ślubie wzrosła do 90 kg, czyli ok 4 lata temu. Od roku waham się od 81 - 76. 

U mnie motywacja przychodzi zawsze w przymierzalniach, kiedy okazuje się, że dobrze wyglądam tylko w nietoperzach i bluzach. W lecie też jest trudno, bo głupio mi założyć coś krótkiego, to też daje do myślenia. No i największą motywację mam wtedy, kiedy mój chłopak zauważa efekty, to pcha mnie do przodu, jak chyba każdą z nas :)

Nelke o tym ruchu u mnie było to samo nie chciałam ćwiczyć bo byłam gruba, ciężko mi było, a co za tym szło nieumiejętność wykonywania ćwiczeń i wstyd przed kolegami i koleżankami więc zaczęłam unikać w-fu. I tak całą podstawówkę, gimnazjum, liceum. I uważam, że jeśli chodzi o umiejętności fizyczne to jestem życiowym .... nie wiem jak to nawet nazwać ale niedorajdą. a teraz nawet gdybym chciała ćwiczyć to kręgosłup nie pozwala na wszystko.

Ale ...... nie mogłam zmobilizować się do jeżdżenia na basem bo samej mi się nie chce (już pomijając fakt, że zawsze się wstydziłam) i zgadałam się przypadkiem z koleżanką z uczelni, że ma podobne problemy z kręgosłupem i też powinna jeździć na basen ale samej jej się nie chcę więc są duże szanse, że jeśli uda nam się to jaką pogodzić z zajęciami na uczelni to w końcu będziemy miały motywację do jeżdżenia

Nelke kusisz oj kusisz. miałam zrobić sobie przerwę, ale jeśli zgodzicie się na to żebym zaczęła uzupełniać tabelkę od soboty jak już będę miała ustaloną diete to może jednak wrócę do Was :)

Ja pierwszy raz zaczęłam się odchudzać, jak miałam 17 lat. Skręciłam nogę i wsadzili mi ją w gips, bardzo długo, bo 8 miesięcy bujałam się ze stawem skokowym i miałam problem, żeby funkcjonował jak przed kontuzją. Kiedy miałam nogę w gipsie, nie ruszałam się, jadłam i dobiłam do 75 kg. ortopeda na kontroli stwierdził, że moje stawy nie są w stanie utrzymać takiego ciężaru i jeśli nie schudnę, to będę miała operację na nogę i wsadzą mi jakąś metalową blachę w kość. Wystraszyłam się jak nie wiem co, pomogła mi mama - zapisała mnie na siłownię, zmieniłam dietę i zaczęłam chudnąć. Na studia poszłam już jako zupełnie inna osoba ważąca 55 kg i wagę to utrzymałam do czasu, aż poznałam mojego aktualnego męża. Przejęłam jego niezdrowe nawyki odżywiania, tłuste, fast foody i do tego słodycze, przez rok dobiłam do 70 kg. Wtedy się opamiętałam, totalnie zmieniłam nawyki żywieniowe i schudłam do 61 kg. Czułam się dobrze, ale kolejnego kopa do ochudzania dostałam, kiedy (aktualnie) mąż mi sie oświadczył. Schudłam do 54 kg. Potem waga się wahała - 60-65 kg. Próbowałam trochę zrzucić, nawet przeszłam na Dukana, ale więcej na nim przytyłam, niż schudłam - ta dieta nie była dla mnie. Ale nie było źle, bo sporo się ruszałam, aerobic, zumba, basen. W maju 2011 roku miałam zabieg, po którym nie mogłam ćwiczyć i waga wzrosła do 70 kg. A potem - o czym już na poprzedniej stronie pisałam - zaczęłam chudnąć z dietetyczką, waga spadła do 61 kg, potem znowu miałam nogę w gipsie i z wagą 65 kg zaszłam w ciążę, w której przytyłam 20 kg. Idąc na porodówkę ważyłam 85 kg. I w Wielkanoc zaczęłam się odchudzać z wagi 78 kg. Jak tak na to patrzę, to kurde ciągłe jojo :| Zawsze powtarzam, dla mnie nie jest sztuką schudnąć, dla mnie sztuką jest utrzymać wagę. I to najtrudniejsze wyzwanie przede mną.

To powodzenia, trzymam kciuki. Ostatnio nawet moja siostra, która nigdy sama z siebie nie ćwiczyła, postanowiła zapisać się na basen i siłownię! (nie ukrywam, że to moja zasługa, bo zobaczyła mój brzuch po ciąży i stwierdziła, że jest jędrny i co ja robię, żeby taki był. No ćwiczę :)



Dajesz, w kupie raźniej

ehhhh no to ok ale tabelkę uzupełniam dopiero od soboty

Ja też chodzę na basen i wstydzę się swojego ciała, w myślach powtarzam sobie że chodzę na niego żeby schudnąć i nigdy więcej nie wstydzić się pokazać w stroju publicznie:P czasem pomaga, chociaż ciężko jest samej chodzić bo większość osób u mnie na basenie to faceci co jeszcze bardziej mnie krepuje..Ale nie zamierzam zrezygnować:)

..Moja główna motywacja..hmm.. w sumie to od dłuższego czasu nie ma dnia w którym nie pomyślałabym o swojej wadze..mam problemy z kręgosłupem, które nie dawały mi normalnie funkcjonować i po odwiedzeniu  'tysiąca' lekarzy którzy nic konkretnego nie powiedzieli, poszłam do masażysty który polecił pływanie, i tak zaczełam chodzić codziennie na basen głownie w celu zmniejszenia bólu..stwierdziłam że to chyba jakiś znak aby schudnąć :D bo raczej gdyby nie to, to sama nie zaczęłabym się odchudzać:P

A ja na basen nie pójdę bo się wstydzę ;/ poszłabym sama, ale gdzieś w dużym mieście, ale myśl spotkania kogoś znajomego mnie paraliżuje. Kiedyś chodziłam jak miałam 54kg (chociaż i tak się wstydziłam). chyba jakaś nienormalna jestem ;p

Ja zaczęłam się pierwszy raz odchudzać jakoś w wieku 15lat po ważeniu u higienistki. Nie byłam jakoś pulchna bardzo, ale nie bylam też szczupła. W liceum wyglądałam ok, ale była to ciągła walka samej z sobą o każde pól kilo, liczenie kcal itd. Później po maturze sobie odpuściłam (długie wakacje przed studiami) i utyłam najwięcej. Na 2 roku schudłam i znów osiągnęłam swój cel i tak w kółko chudne i tyję. Ogólem moja waga się waha ciągle + - 7kg. Może niektórym wydawać się mało, ale to ogromna różnica i z tą wagą obecną nie wchodzę w połowe swoich ubrań.