Temat: Zdrowa Rywalizacja Punktowa - cz. 20: 01.01-2.02

moonk napisał(a):

U mnie większość w rodzinie jest pulchna, ale to nie geny, tylko niezdrowe nawyki niestety. Nigdy nie byłam chuda, do ok. 14 roku życia byłam szczupła. Chciałabym wrócić do tamtej wagi właśnie (ok. 50kg), wtedy byłam tego samego wzrostu i to dla mnie waga optymalna. Potem przyszło liceum kiedy dobiłam 63kg udało mi się 2 lata temu spaść do 57 na samej diecie, jednak wróciło. Moim zdaniem warto walczyć, żeby być najlepszą wersją siebie nawet z tymi słabszymi genami. Niestety nie każdy ma metabolizm który pozwala na jedzenie bez wyrzeczeń i wygląda przy tym świetnie. Trzeba walczyć, ja walczę, Wy walczycie, damy radę :)PS: kupiłam ciężarki 2kg, już po pierwszym treningu, rewelacja :)

nelke85 napisał(a):

A w ogóle! Słuchajcie pytanie mam: jak to u Was jest, zawsze byłyście/liście pulchne/i? Czy byłyście/liście szczupłe i potem coś się stało i przytyłyście/liście? Ja odchudzam się od 11 lat i z tego co pamiętam zawsze byłam przy kości. Cała moja rodzina od strony mamy jest raczej z tych pulchniejszych (babcia była, mama jest, ciotki też walczą z nadwagą) i tak się zastanawiam czy warto walczyć z genami? Jak myślicie?

madziulka5 napisał(a):

Nelke ja miałam z wagą problem odkąd pamiętam. Może nie byłam najgrubsza wśród dzieci w szkole czy koleżanek na podwórku, ale jednak mocno pulchna :). Ostatnio przeprowadziłam nawet z mamą poważna rozmowę na temat moich problemów z wagą. Kiedyś oglądałam program, w którym lekarz się  wypowiadał i powiedział, że dzieci które od małego są przekarmiane zazwyczaj mają skłonności do tycia i nie można tego nazwać skłonnościami genetycznymi ale nieprawidłowym odżywianiem już do urodzenia. Mama nie raz mi opowiadała jak to jadłam bez końca już od butelki (bo pierś nie wystarczała), a jak mi nie dała to wrzeszczała więc co miała zrobić karmiła mnie i już.Chciałabym się z wami czymś podzielić. Wiem, że temat dietetyków był poruszany niejednokrotnie i więcej jest przeciwników niż zwolenników. Niemniej jednak podjęłam decyzję, że skoro nie potrafię sama sobie poradzić ze schudnięciem, znaleźć wystarczająco dużej motywacji (bo to, że chcę schudnąć w kółko sobie powtarzam i efektów nie ma) to widocznie potrzebuję silnego kopa w dupę z zewnątrz od obcej osoby, która nie będzie słuchała moich wykrętów ale oceniała efekty pracy.Umówiłam się więc do dietetyka a zarazem indywidualnego trenera. Dzisiaj byłam na pierwszym spotkaniu na którym zmierzył mnie, zważył, przeprowadził wywiad dietetyczny. Uczucia mam mieszane bo jak słyszę, że koleś mówi mi że gwarantuje mi że schudnę ale on tego za mnie nie zrobi i że będę miała ciało jak dziewczyny z okładek w gazetach to śmiać mi się chce. Nie wiem czy to śmiech z radości, że w końcu się uda czy z niedowierzania, że tak naprawdę może być.W piątek mam odebrać dietę. To co podoba mi się w podejściu trenera to jasno określone zasady. Nie ma opierdzielania, nie ma mówienia, że się nie da, a co za tym idzie waga ma spadać i cel ma być osiągany. W przeciwnym razie następuje koniec współpracy bo jak to powiedział "Twój sukces jest moim sukcesem". To co ważne było dla mnie  to to czy kolejna podjęta próba odchudzania i kolejna dieta może przynieść sukces skoro wszędzie piszą, że każde kolejne odchudzanie jest trudniejsze. On odpowiedział, że dieta to jest czysta matematyka i nie ma czegoś takiego ze się nie uda jeśli wszystko dobrze wykonujesz wg. określonego wzoru.Czy będą efekty zobaczymy zacznę albo od piątku albo od soboty zobaczymy co powie. Przeraziła mnie jednak moja waga. W domu ostatnio pokazywała wahania od 67 do 68 a tam 72,2 masakra, a że tamta była stara to w międzyczasie zamówiłam nową, która dzisiaj przyszła i jak zważyłam się na nowej to niestety powtórzył się wynik 72, 2 - wniosek????? waga oszukiwała i ja samą siebie też, że wszystko idzie w dobrym kierunku bo nie szło.

szugarbejb napisał(a):

No i pogodziłam się z tym, że nigdy nie będę mieć plaskiego brzucha. No chyba że zaatakuje go mocnymi prochami. niestety.

liscie10 napisał(a):

U mnie jest podobnie.. W mojej rodzinie są złe nawyki żywieniowe i brak ruchu, nikt nigdy nie przekonywał mnie żebym ćwiczyła, czy zapisała się na jakieś zajęcia..Troche mam żal do rodziców że nie nakłaniali mnie do ćwiczeń ( jakas siatkówka, biegi czy cos ) kiedy miałam te 10-14 lat.. Jakoś do 13 roku życia ważyłam 49kg.. Chciałabym też wrócić do tej wagi.. Później przyszło coraz więcej i więcej. W końcu ważyłam jakieś 3 lata temu 67 kg i powiedziałam sobie STOP. Schudłam do jakiś 56 kg i było w miarę ok ale przestałam ćwiczyć i waga wróciła.. Ważyłam jakieś 63-64kg ale po wakacjach w tym roku zagranicą u rodziny dobiłam znowu do 67.. Teraz mam motywacje bardzoo dużą i mam nadzięję że się uda :)

basiaaak napisał(a):

Ja byłam zawsze szczupła. Przy wzroście 172 cm ważyłam 55-57kg.Jak patrzę na zdjęcia z liceum, na moje nóżki w krótkich spódniczkach i spodenkach... Ech. Żal...W wieku 21 lat rzuciłam palenie bo zaczęłam brać tabletki anty. I od tej pory się zaczęło...Przytyłam do 65-69, lecz przy wzroście 172 cm czułam się bardzo dobrze z taką wagą. (szczupłe nogi, duży biust)W 2007 moja waga utrzymywała się cały czas na poziomie 72 kg. I jak to mój facet mówi "Byłaś wtedy niezłą laską"Zaczęłam tyć w 2008-2009r jestem pewna, że już wtedy pojawiła się niedoczynność tarczycy, tylko o tym nie wiedziałam.W 2009 w grudniu osiągnęłam pierwszy raz w życiu wagę 84 kg masakra. Zdawałam sobie sprawę, że ciuchy sa za małe a tyłek i brzuch co raz większe ale dopiero gdy zobaczyłam siebie na zdjęciach z Sylwestra to się załamałam.W styczniu 2010r. trafiłam na Vitalię. Schudłam w pół roku na Dukanie 15 kg i na wakacjach zagranicznych czułam się cudownie ze swoją nową / starą figurą.W 2011 znowu przytyłam, ale gdy patrzę na zapiski z tamtego roku to ważyłam ok 72-74 kgZaczęłam ponownie tyć w 2012r. Kiedyś obiecałam sobie, że już nigdy nie zobaczę 80 kg na wadze. A jednak od wielu miesięcy widzę jeszcze więcej Od lipca biorę leki na tarczycę i również tabletki anty...Ciężko mi idzie gubienie kilogramów Kiedyś marzyłam o 65 - 69 kg. Teraz marzę aby jeszcze kiedyś zobaczyć 72kg...Ot i taka moja historia...