Temat: 59/58 klg do świąt!!!

W ogóle jest mi źle :( chyba zaczynam się poddawać..nie mam steppera, nie mam motywacji..laski o długich nogach, płaskich brzuchach na mnie nie działają bo wiem że i tak nie będę tak wyglądać. Może powinnam po prostu przyzwyczaić się do swoich nóg, swojego brzucha, cellulitu i dać sobie spokój z dietami, ćwiczeniami i całą resztą. Wam kibicuję nadal! Miłego popołudnia!

Adorinko zawiesiłam swoje typowe zmagania z tłuszczykiem tj normalne ćwiczenia i super zdrowa dieta z 4/5 posiłkami. Jem mniej bo rzadziej ze względu na brak czasu i przebywanie poza domem. Działka, ogród, teraz i las..to jest moja aktywność fizyczna.. nie wiem ile ona daje jeśli chodzi o spalanie ale wycieńcza.

Muszę się wygadać bo zaraz zwariuję.. może to przyniesie mi ulgę. Zadzwoniła dzisiaj siostra że ma zamiar przywieźć nam swoje dzieci na kilka dni bo ona ma coś ważnego do zrobienia. Jak to usłyszałam to zagotowało się we mnie, bo po 1 nawet nie zapytała czy może tylko od razu oświadczyła że podrzuci dzieci, po 2 pomimo że kocham tych urwisów to nie wyobrażam sobie mieć ich pod naszą opieką przez 5 dni bez ich rodziców którzy są tak przewrażliwieni że np nie wolno puścić 6 latka na podwórko bez opieki, po 3 oczywiście jak zwykle u nas złapią jakieś przeziębienie i to będzie nasza wina, po 4 nienawidzę kiedy ktoś decyduje o moim czasie bo jak twierdzi "ja i tak nie mam co robić", po 5 i najważniejsze nienawidzę zajmować się dziećmi! Niestety tak już mam, po 1 roku po maturze spędzonym na niańczeniu po min 12 godz dziennie codziennie jej 2letniego dziecka nabrałam takiej niechęci do przebywania i opieką nad dzieckiem że chwilami łapię się na tym że nie wyobrażam sobie mieć nawet własnych. A kiedyś tak nie było. Czasami myślę sobie że nie dość że to siostra zadecydowała o najważniejszych i nietrafionych decyzjach w moim życiu, przez co poniekąd jest teraz jakie jest, to przyszłe decyzje są uzależnione od niej z powodu przeżyć jakie mi zagwarantowała w pakiecie w latach kiedy wszyscy moi rówieśnicy się bawili a ja siedziałam w domu z jej synem, budziłam się obok niego, gotowałam, dawałam jeść, bawiłam się, kąpałam i kładłam spać i tak codziennie i słyszałam że nie watro mieć znajomych i przyjaciół bo oni nic dobrego nie wnoszą a tylko sprawiają problemy. Dlatego na samą myśl że mam spędzić z nią bądź jej dziećmi jakikolwiek wolny bądź mniej wolny swój czas dostaje histerycznego napadu złości i bezradności..bo czuję jakby ona znowu chciała ograniczyć moją wolność, podporządkować, przemycić do mojej głowy kolejne mądrości życiowe które będą rujnować moje życie tak jak już było rujnowane. A pomyśleć że taki wywód i strach przed wspomnieniami zasiało maleńkie ziarenko w postaci telefonu o przywiezieniu dzieci na kilka dni. Czy ja jestem nienormalna? Dziewczyny..czy ja jestem taką złą siostrą, ciocią, złym człowiekiem?